Εξάρχεια... Επιστρέφουν
πάντα στην ανείπωτη μοναξιά τους και αν καλά δεν μας διασκέδασαν, δεν φταίνε· η
θλίψη των όσων έζησαν δεν τους το επέτρεψε.
Φαντάζουν τσιρκολάνοι -
ταξιδευτές ευμετάβλητων συναισθημάτων...
παρακολουθούμε την προσωπική
στιγμή δραπέτευσής τους πίσω από τις κουΐντες έως τα βαθύτατα της ψυχής υπόγεια
των καταραμένων που ποτέ και κανέναν δεν έκαναν ευτυχισμένο.
Αγαπούν μα δεν έχουν ανάγκη
την μεγαλοστομία της ύλης, κάνουν έρωτα με την θύμηση, όλα σαν αεράκι... ούτε ο
θάνατος δεν τους καταργεί, γιατί την αγωνία του δεν έχουν.
Η ουσία δεν υπάρχει αλλού
παρά μόνο στις πράξεις· μια στιγμή αρκεί να σε κάνει ήρωα, προδότη ή φευγάτο,
μα πολλές στιγμές χρειάζονται για την προετοιμασία της στιγμής.
…Αφιερωμένος ο λόγος στο
μεγάλο σπίτι των δρόμων και των ιδεών τα Εξάρχεια και σε όλους τους ‘‘παρίες’’
που χάθηκαν από διαφορετική αιτία…
Αφιερωμένος,
στα παιδιά που μας καταγγέλλουν στους τοίχους μας…
Χρήστος Ν. Θεοφίλης
Ζωγράφος, λογοτέχνης,
δημοσιογράφος
