Εισβάλλουμε στην ποιητική
θλίψη των «αγαλμάτων», στην αναπόδραστη κίνηση τους.
Tα «αγάλματα» εκπορεύονται
προκαλώντας μας ανησυχία ως τραύμα-μνήμη, ως ορατή πληγή.
Τα «αγάλματα» αποκαλύπτουν την διαίσθηση του
επερχόμενου στη διαδρομή του ευτελούς.
Τα «αγάλματα» έχουν χάσει
προ πολλού τη θεατρικότητα τους, απλά καταρρέουν στο γίγνεσθαι.
Τα «αγάλματα» ταλαντεύονται
μετέωρα στην έσω – έξω σιωπή τους, σε μια γαλήνια απραξία – προσμονή, δεν
απαγκιστρώνονται, παραμένουν ως ενιαίο οπτικό φαινόμενο που πάνω του δρουν
μανίες.
Όλα σε μια απλή συνομιλία στο παράδοξό μας.
Εμείς τα αγάλματα θηρευτές στην ίδια μας τη φύση.
Τα «αγάλματα» αναζητούν την ηθική της
ανθρώπινης περιπέτειας σε κόσμο αβάσταχτο. Διαρρηγνύουν τη σάρκα-προσωπείο
τους, την ύλη-κέλυφός τους, μας αποκαλύπτονται.
Τα «αγάλματα» επιχειρούν ως
οφθαλμού κόγχη – σκάφανδρο να μεταφέρουν την ευπάθειά μας δια μέσου της
Αχερουσίας λίμνης σε ίσκιους μνήμης. Για τα άλλα τα αδυσώπητα δεν μας μιλούν.
Για όλα εκείνα που πολλές φορές καταδυναστεύουν την τέχνη για να την ορίσουν ως
τέχνη. Πώς μπορείς να τα δεις μέσα από κανόνες εννοιών και κινημάτων όταν για
άλλα σου μιλούν και απειλητικά σου καταγγέλλουν;
Χρήστος Ν. Θεοφίλης
Ζωγράφος, λογοτέχνης,
δημοσιογράφος
