Χρήστος Ν. Θεοφίλης: Κρίση…


Δεν κατανοώ τις θρηνωδίες στην πτώση των κρατικιστικων απόψεων των καπιταλιστικών, σοσιαλιστικών, κομμουνιστικών οικονομικών συστημάτων.
Δεν κατανοώ το να προσπαθούμε τη διατήρηση αυτών των συστημάτων. Αλλά κατανοώ ότι το χθες πάντα επιβάλλεται, απαντώντας με φόβο στην αδιάκοπη διαδικασία τού γίγνεσθαι και του μεταβατικού.

ΚΡΙΣΗ. Δεν κατανοώ το να ακυρωνόμαστε σε «επιπεδότητες» franchise προτύπων.
Επενδύουμε και συνομιλούμε με το μπάσταρδο είδος, αντιφέγγισμα της διεθνούς τέχνης.
 Δεν κατανοώ το να μας οδηγούν σε νόθες αξίες και μεγέθη, οι προικοθήρες της τεχνεμπορίας.
Κατανοώ την τέχνη που πάλλεται χωρίς να εγκιβωτίζεται σε ιδεολογήματα. Ο λόγος των μορφών, των ιδεών, του ήχου, πάντα βρίσκει τις απαντήσεις και συναντά το «νέο» μέσα από τις εσωτερικές του αλληλουχίες.

ΚΡΙΣΗ. Στα συρματόσχοινα του Santiago Calatrava, δόξα στην καύση του εφήμερου συμβάντος, κρέμεται η πολιτιστική μας παθογένεια. Εκεί τα ντοπαρίσματα των αθλητών μας, η Siemens, εκεί το κιτς-πάρτι του νέου ρωμαϊκού παραληρήματος, να ίπταται του ολυμπιακού σταδίου ως εκδοχή της τεχνολογίας στην τέχνη …

ΚΡΙΣΗ. Κατανοώ την αγωνία, εάν το «νέο» μάς συμπεριλάβει ή μας επιχωματώσει, μα προσδοκώ τη συγκρότηση ενός κοινωνικού λόγου, την σχέση της κοινωνίας με τη φύση και τη δημοκρατική αντίληψη της τεχνολογίας και επιστήμης.

 Χρήστος Ν. Θεοφίλης
Ζωγράφος, λογοτέχνης, δημοσιογράφος

Χρήστος Ν. Θεοφίλης: Ελευθερία είναι …


Ελευθερία είναι…
Ελευθερία είναι ο Ρήγας Βελεστινλής.
 Ελευθερία ο κριτικός στοχασμός του...
Ελευθερία η πολιτική κρίση του, η ατομική στάση του απέναντι στην δημόσια ηθική.
Ελευθερία οι εμπειρίες του στην τέχνη, στην φιλοσοφία, στην λογοτεχνία. Ελευθερία ο στραγγαλισμός του στο παραποτάμιο φρούριο του Βελιγραδίου Nebojsa Tower.
Ελευθερία - Επιλογή του, ο Δούναβης την 24η Ιουνίου του 1798 και η απαρχή τού αέναου ταξιδιού του προς την γη τού «αντισταθείτε».

Επικαλούμαι το «Όποιος ελεύθερα συλλογάται, συλλογάται καλά» του Ρήγα, απέναντι στην μαζική κουλτούρα των συγκεντρωτικών εξουσιών και των ιδιοτελών συμφερόντων που οδηγούν δια μέσω των επικοινωνιών και της τεχνολογίας στον λαϊκισμό της απραξίας μας.

Επικαλούμαι την Ελευθερία του νοείν, απέναντι σε όσους χειραγωγούν και μας οδηγούν στη μαζοποίηση - ομογενοποίηση της κουλτούρας.

Επικαλούμαι την Ελευθερία τών ανατρεπτικών μεταρρυθμιστικών απόψεων απέναντι στην νέα εικονοποιία των μέσων μαζικής επικοινωνίας που εξωραΐζει τις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες και εκφράζει το κοινωνικοπολιτικό κατεστημένο.
Οι πολιτιστικοί θεσμοί μας, πρακτορεύονται από εμπορικά συμφέροντα καταργώντας κάθε κριτική σκέψη. «Ως ποτ' οφφικιάλος, σε ξένους Βασιλείς; έλα να γένης στύλος, δικής σου της φυλής» (Ρήγας)



* Οφφικιάλιος ή οφφικιάλος = Αξιωματούχος του Βυζαντινού Θρόνου και Άρχων εκκλησιαστικός ιδίως στο Οικουμενικό Πατριαρχείο. (Οφφίκιον = ειδικό αξίωμα που δίδεται σε κάποιον για να ‘‘επεμβαίνει’’)


Χρήστος Ν. Θεοφίλης
Ζωγράφος, λογοτέχνης, δημοσιογράφος

Χρήστος Ν. Θεοφίλης: Εμπειρία είναι η τέχνη του να αφαιρείς την δουλοπρέπεια της δεξιοτεχνίας, της αντιγραφής…


Η εικαστική εμπειρία μιας γενιάς είναι ανώφελη – συνομιλεί με την επόμενη, δεν επεμβαίνει. Η επέμβαση είναι πράξη μηχανιστική και γνωρίζει ότι οι αλληλουχίες των ‘‘γίγνεσθαι’’ είναι η εξέλιξη της τέχνης…
Η εμπειρία  - δεν μιλώ για την άκαρπη συγκομιδή συνταγών – είναι από τις πάγιες αλήθειες που όταν εγκαθιδρυθεί στον εικαστικό καλλιτέχνη, λειτουργεί ως βασική αλήθεια απέναντι στις εφήμερες αυταπάτες.
Εμπειρία είναι η απλότητα στη γενική σύλληψη, η συγκίνηση, η τέχνη τού  «να θυσιάζεις», τού να αφαιρείς την δουλοπρέπεια της δεξιοτεχνίας, της αντιγραφής….
Το ενδιαφέρον δεν διαιρείται- τίποτα δεν εξιδανικεύεται. Όλα συνάδουν στο ιδιαίτερο αίσθημα για την τέχνη.

 Χρήστος Ν. Θεοφίλης
Ζωγράφος, λογοτέχνης, δημοσιογράφος                                              

Χρήστος Ν. Θεοφίλης: Η έννοια του τραύματος


Εισβάλλουμε στην ποιητική θλίψη των «αγαλμάτων», στην αναπόδραστη κίνηση τους.
Tα «αγάλματα» εκπορεύονται προκαλώντας μας ανησυχία ως τραύμα-μνήμη, ως ορατή πληγή.
 Τα «αγάλματα» αποκαλύπτουν την διαίσθηση του επερχόμενου στη διαδρομή του ευτελούς.
Τα «αγάλματα» έχουν χάσει προ πολλού τη θεατρικότητα τους, απλά καταρρέουν στο γίγνεσθαι.
Τα «αγάλματα» ταλαντεύονται μετέωρα στην έσω – έξω σιωπή τους, σε μια γαλήνια απραξία – προσμονή, δεν απαγκιστρώνονται, παραμένουν ως ενιαίο οπτικό φαινόμενο που πάνω του δρουν μανίες.
 Όλα σε μια απλή συνομιλία στο παράδοξό μας. Εμείς τα αγάλματα θηρευτές στην ίδια μας τη φύση.
 Τα «αγάλματα» αναζητούν την ηθική της ανθρώπινης περιπέτειας σε κόσμο αβάσταχτο. Διαρρηγνύουν τη σάρκα-προσωπείο τους, την ύλη-κέλυφός τους, μας αποκαλύπτονται.
Τα «αγάλματα» επιχειρούν ως οφθαλμού κόγχη – σκάφανδρο να μεταφέρουν την ευπάθειά μας δια μέσου της Αχερουσίας λίμνης σε ίσκιους μνήμης. Για τα άλλα τα αδυσώπητα δεν μας μιλούν. Για όλα εκείνα που πολλές φορές καταδυναστεύουν την τέχνη για να την ορίσουν ως τέχνη. Πώς μπορείς να τα δεις μέσα από κανόνες εννοιών και κινημάτων όταν για άλλα σου μιλούν και απειλητικά σου καταγγέλλουν;


Χρήστος Ν. Θεοφίλης
Ζωγράφος, λογοτέχνης, δημοσιογράφος

Χρήστος Ν. Θεοφίλης: Η Ευθύνη των ελευθερογνωμούντων συνομιλεί όπου συναντά την κριτική...


Η Ευθύνη θα είναι εκείνη που θα αποδεχθεί την Ευθύνη και θα αρνηθεί ό,τι έχει κυριαρχήσει στους κόλπους της. Υπάρχει Ευθύνη. Αναζητούμε την Ευθύνη των πράξεων - επιλογών και ποτέ την λήθη των «λαθών».
Οι της και προ της Ευθύνης καρεκλοκένταυροι, καταλήγουν στην μετριότητα και στην αυταρέσκεια λόγου και πράξεων, ενώ θα μπορούσαν να έχουν βαρύνοντα ρόλο στον εικαστικό χώρο.
Η Ευθύνη εντός των τεχνών έκφρασης, αφαιρεί κάθε υποκειμενισμό, Μερκαντιλισμό, εξαναγκασμό, φιλία - συναλλαγή, ιδιωτικά συμφέροντα πολιτιστικών καρτέλ και παραγωγής ρυθμιστικών οδηγιών. Αφαιρεί την δραχμοποίηση του κριτικού λόγου, την ευκολία της τηλεοπτικής κουλτούρας μεταμεσονύκτιων ‘‘τεχνεδεσμάτων’’. Η Ευθύνη δεν επενδύει σε προϊόντα χρίζοντάς τα πολιτιστικά, δεν αξιοποιεί τις άσκοπες σπατάλες που αφορούν διευθετήσεις πολιτικού περιεχομένου και χαρακτήρα.
Η Ευθύνη των ελευθερογνωμούντων συνομιλεί όπου συναντά την κριτική παρέμβαση και σε διάλογο με την καρδιά των κοινωνιών και ποτέ με την οικονομία, την λογική της αγοράς, την διάθεση των μαζών και πάντα ανεξάρτητη από κάθε κομματική ακαμψία, πατριωτικό ή κρατικό παρεμβατισμό.


Χρήστος Ν. Θεοφίλης
Ζωγράφος, λογοτέχνης, δημοσιογράφος

Χρήστος Ν. Θεοφίλης: Εξάρχεια: τσιρκολάνοι -ταξιδευτές ευμετάβλητων συναισθημάτων...


Εξάρχεια... Επιστρέφουν πάντα στην ανείπωτη μοναξιά τους και αν καλά δεν μας διασκέδασαν, δεν φταίνε· η θλίψη των όσων έζησαν δεν τους το επέτρεψε.
Φαντάζουν τσιρκολάνοι - ταξιδευτές ευμετάβλητων συναισθημάτων...
παρακολουθούμε την προσωπική στιγμή δραπέτευσής τους πίσω από τις κουΐντες έως τα βαθύτατα της ψυχής υπόγεια των καταραμένων που ποτέ και κανέναν δεν έκαναν ευτυχισμένο.
Αγαπούν μα δεν έχουν ανάγκη την μεγαλοστομία της ύλης, κάνουν έρωτα με την θύμηση, όλα σαν αεράκι... ούτε ο θάνατος δεν τους καταργεί, γιατί την αγωνία του δεν έχουν.
Η ουσία δεν υπάρχει αλλού παρά μόνο στις πράξεις· μια στιγμή αρκεί να σε κάνει ήρωα, προδότη ή φευγάτο, μα πολλές στιγμές χρειάζονται για την προετοιμασία της στιγμής.
…Αφιερωμένος ο λόγος στο μεγάλο σπίτι των δρόμων και των ιδεών τα Εξάρχεια και σε όλους τους ‘‘παρίες’’ που χάθηκαν από διαφορετική αιτία…
 Αφιερωμένος,  στα παιδιά που μας καταγγέλλουν στους τοίχους μας…


Χρήστος Ν. Θεοφίλης
Ζωγράφος, λογοτέχνης, δημοσιογράφος

Χρήστος Ν. Θεοφίλης: Η Νέα Μεγάλη Ουτοπία


Είναι η εποχή της Νέας Μεγάλης Ουτοπίας που οδηγεί στην αναζήτηση μορφών έκφρασης. Τα αιτήματα της τέχνης αναπτύσσονται στα έγκατα των μεγάλων πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών αναταράξεων. Το σήμερα εστιάζεται στη δύναμη και στο όραμα των τεχνολογικών εξελίξεων.
Σε αυτή τη νέα θεωρητική και αισθητική άποψη θα καταγραφεί ιστορικά η εποχή μας ως έργο - καρπός μιας παγκόσμιας γενιάς με ψυχισμό και όραμα την ανατροπή των απαρχαιωμένων δομών και την ανάδειξη των νέων ιδεολογικών προσανατολισμών και των νέων οπτικών εμπειριών.
Η ουτοπική επιδίωξη της αλλαγής του κόσμου λειτουργεί μέσα από καλλιτεχνικές διαδικασίες που ξεπερνούν και αυτά τα όρια της τέχνης και επεκτείνονται στις κοινωνικές και πολιτικές δομές…
Η τεχνολογία και οι εικαστικές τέχνες χρησιμοποιούν ως όχημα ό,τι ενδιαφέρον είχε υπάρξει, το έργο των Τάτλιν, Πέβσνερ, Γκαμπό, Μαλέβιτς, το Θεωρητικό λόγο του Αλεξέι Γκαν, σε μια προσπάθεια να ορίσουν τις αναζητήσεις της τέχνης των πρώτων δεκαετιών του προηγούμενου αιώνα. Ο διάλογος αυτός αποτελεί ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο στην παγκόσμια καλλιτεχνική πρωτοπορία, αναδεικνύοντας στο έπακρο τη δυναμική των νέων τεχνολογιών. Στο πλαίσιο του διαλόγου της τεχνολογίας με το έργο της Ρωσικής «Μεγάλης Ουτοπίας», δημιουργούνται έργα με συγκρότηση και λογική στην πληρέστερη μορφή τους. Η σχέση αυτή προκαλεί διαφορετικά ερεθίσματα με στόχο τη δημιουργία μιας σημειολογίας μέσα από την αλλαγή των αρχικών νοημάτων…
Το επίκεντρο σήμερα των «πολυμεσιακών καλλιτεχνών» είναι η τεχνολογία με στόχο τη σύνδεσή της με την τέχνη. Καλλιτέχνες, εκπρόσωποι της παγκόσμιας πρωτοπορίας, προσπαθούν να επαναπροσδιορίσουν την εικαστική γλώσσα, τις δομές της, αλλά και τη σχέση της με τις υπόλοιπες τέχνες, με απώτερο σκοπό να δημιουργήσουν ριζοσπαστικά έργα, που θα ανταποκρίνονται στις δυνατότητες της νέας τεχνολογικής εποχής. Ο φυσικός γόνος αυτής της ένωσης σήμερα είναι οι νέες τεχνολογίες ως σύνθεση των τεχνών, ως ριζική αναμόρφωση των κωδίκων αναπαράστασης και επικοινωνίας.
Η πλήρης κατάργηση της τέχνης, απαλλαγμένης από κάθε είδους χθες, δεν είναι η αλήθεια. Πάντα ο καλλιτέχνης αποφασίζει και ποτέ ο αστικός φιλοσοφικός λόγος που άπτεται των επιστήμων. Απλά τα αιτήματα του σήμερα δηλώνουν τον πρωτεύοντα ρόλο της τεχνολογίας έναντι του περιεχομένου, δηλώνουν ότι η τεχνολογία είναι αυτή που προσδίδει το περιεχόμενο και όχι το αντίθετο.
Το νέο ουτοπικό πείραμα μπορεί να γίνει πραγματικότητα, καταργώντας κάθε είδους πολιτικές, κοινωνικές, οικονομικές και αισθητικές συμβάσεις. Η ουτοπία όμως θα τελειώσει και θα επιχωματωθεί οριστικά όταν αφήσει τους πειραματισμούς, σιωπήσει και περάσει στο περιθώριο υπό τη βία του τεχνολογικού ολοκληρωτισμού…


Χρήστος Ν. Θεοφίλης
Ζωγράφος, λογοτέχνης, δημοσιογράφος

Χρήστος Ν. Θεοφίλης: Πρώτη ύλη, ό,τι δεν έκανα…


Πρώτη ύλη, εντός μου το Βλέμμα.
Ομφάλιος λώρος οι μνήμες μου.
Περισυλλέγω δια μέσω της τέχνης τα ιμάτιά μου……

Πρώτη ύλη οι πληροφορίες – παρατηρήσεις - προσεγγίσεις μου.
Ανακαλύπτω διανύοντας στάδια σπουδών…..

 Πρώτη ύλη η καθημερινότητα, ο περιβάλλων χώρος μου.

 Πρώτη ύλη, αισθάνομαι την ανάσα του ανήσυχου δέκτη

Πρώτη ύλη, ό,τι δεν έκανα...


Χρήστος Ν. Θεοφίλης
Ζωγράφος, λογοτέχνης, δημοσιογράφος

Χρήστος Ν. Θεοφίλης: Ο παγκόσμιος ιστός είναι νέα διατύπωση ελευθερίας της βούλησης, η νέα Τέχνη ως εικόνα άυλη και η πληροφορία κτήμα των χρηστών.


Από το 1970 και καταλυτικά σήμερα η κοινωνία της πληροφορίας θέτει το αίτημα του καλλιτέχνη να υπερβεί τις δεξιότητες των μέσων του και το έργο του να μορφοποιηθεί μέσα από τις νέες τεχνολογίες.
Η τέχνη μεταφέρεται διαδραστικά ως πληροφορία, θρυμματίζει τον αυτοεγκλεισμό της με ό,τι αυτό συνεπάγεται.
Ο παγκόσμιος ιστός είναι νέα διατύπωση ελευθερίας της βούλησης, η νέα Τέχνη ως εικόνα άυλη και η πληροφορία κτήμα των χρηστών.
Τέχνη εν τω γίγνεσθαι. Τέχνη που συμπορεύεται με την ανάπτυξη των επιστημών και του ανθρώπινου πνεύματος.
Το σήμερα δεν περιορίζεται στις φαινομενικότητες της εικαστικής πράξης. Η καθαρότητα των εννοιών δεν επιτρέπει μηχανιστικές αναλύσεις, φιλολογικές μικροεντυπώσεις και πλασμούς επινοήσεων.
Το πολυσύνθετο έργο, έρευνα, Τέχνη, δράσεις, στηρίζεται στην διαλεκτική του ψηφιακού, και αύριο δεν ξέρω ποιου συμπαντικού πολιτισμού, με γνώμονα την ελευθερία της βούλησης που ακροβατεί πάνω από το τεχνολογικό ολοκληρωτισμό με μέτρο ένα νέο Ουμανισμό.
Όμως το ερευνητικό και θεωρητικό έργο πρέπει να συνομιλεί με την αμεσότητα της ζωής αποφεύγοντας την ταχυδακτυλουργία των ιδεών και των θολών διατυπώσεων.
Σήμερα ο δημιουργός δεν αναζητά την βολική σχέση των συστημάτων ούτε την ανάδειξη της σχέσης «καλλιτέχνης υπέρτατο ον».


Χρήστος Ν. Θεοφίλης
Ζωγράφος, λογοτέχνης, δημοσιογράφος